XLV rozdział - Wkopując mnie, wkopiesz siebie

                                                          Rozdział dedykowany Zuzia Dąbrowska

                                                                         *Przeczytaj notatkę*
                                                                                      
                                                                              Wydaje się źle, że zostałem sam.
                                                                             A wszystko to były czyste kłamstwa.
                                            Przeklęty mój zły los, że w tamten dzień cię spotkałem.

Przez cały czas nie mogłam się skupić. Ciągle błądziłam wzrokiem po całym lokalu, co chwile cicho wzdychając.
-Martina- Jorge złapał moją dłoń, która bezwładnie leżała na stoliku.- Co jest?- Spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem i zaczął głaskać kciukiem moją rękę.
-O co ci chodzi?- Posłałam mu sztuczny uśmiech i nerwowo zachłysnęłam się powietrzem. – Wszystko dobrze- Starałam się unikać jego wzroku i cały czas patrzyłam na nasze złączone dłonie.
-Myślisz, że cię nie znam- Lekko uniósł brew i wykrzywił usta.- Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć?- Przybliżył się do mnie i podniósł mój podbródek, przez co musiałam patrzeć mu prosto w oczy.
-Tak wiem- Wywróciłam delikatnie oczami i zaciągnęłam się powietrzem.- Ale nic mi nie jest.
-Cały czas coś przede mną ukrywasz- Zacisnął powieki, a ja zauważyłam jak jego mięśnie twarzy się napinają.
-Wyolbrzymiasz wszystko- Podniosłam głos i spojrzałam na niego z przymrużonymi oczami.- Dopiero co się pogodziliśmy, a ty znowu chcesz się kłócić- Wyrwałam swoją rękę z jego uścisku.
Usłyszałam jego ociężałe westchnięcie.
-Dobrze- Powrócił swoim spojrzeniem na mnie- Mieliśmy miło spędzić czas. – Kiwnęłam twierdząco głową, a Jorge ruchem ręki przywołał kelnera.
~~~♦☺☺☺~~~
Przystanęłam na chwilę w progu i zaczęłam rozglądać się po pokoju.
Mieszkanie samej ma wiele plusów. Jednak mimo wszystko czasem ta cisza dudniąca w uszach jest nie do zniesienia. Chwilami brakuje mi radosnego, niewinnego śmiechu Lucasa, rozmów taty i Angie przy porannej kawie. Dawno ich nie widziałam. Muszę ich w najbliższym czasie odwiedzić.
Usiadłam na kanapie podkulając swoje nogi.
Wzięłam do ręki pilota od telewizora i wcisnęłam zielony przycisk.
Po chwili mieszkanie wypełniły dźwięki wydawane przez plazmę.
Mój spokój nie trwał długo, ponieważ za moment usłyszałam donośny dzwonek do drzwi.
Niechętnie podniosłam się z sofy i powolnym krokiem podeszłam do drewnianej konstrukcji.
Uchyliłam drzwi i w jednej chwili moje serce zatrzymało swoją pracę.
Brałam coraz szybsze wdechy, a mój oddech stał się płytszy.
Zacisnęłam swoje pięści na framudze i dzięki temu nie straciłam równowagi.
-Jak ty mnie znalazłeś?- Zadałam pytanie łamiącym się głosem.
-Miłość mnie tu przyprowadziła- Prychnął lekceważąco i wywrócił oczami.
Nathan miał zamiar wejść do środka, jednak od razu zagrodziłam mu drogę moim kruchym ciałem.
-Myślisz, że mnie zatrzymasz?- Spojrzał na mnie pogardliwie i zaczął głaskać mój policzek.
Zgrzytnęłam zębami i z obrzydzeniem strąciłam jego dłoń.
-Ostatni raz cię tu widzę- Wysyczałam przez nadal zaciśnięte zęby.
-Bo?- Oparł swoje ramię o framugę i przybrał podobną pozę, co ja by mnie sprowokować.
-Zadzwonię na policję- Przeczesałam ruchem ręki swoje włosy w tył.
-I co im powiesz?- Nachylił się nade mną i zaczął monitorować moją postać.
-Całą twoją przeszłość- Spojrzałam na niego z pogardą- Powiem im wszystko co o tobie wiem, Nathan.
-Wkopując mnie, wkopiesz siebie- Zaśmiał się szyderczo i założył mi kosmyk włosów za ucho.
Wzięłam kilka głębokich wdechów, by nie powiedzieć coś, czego będę żałowała. – A wtedy oboje będziemy gnić w więzieniu, skarbie- Odsunął się ode mnie na znaczną odległość, a ja wykorzystując ten moment zatrzasnęła mu drzwi przed twarzą.
Zsunęłam się na dół po drzwiach i ukryłam się w swoich ramionach.
Ten cholerny dupek ma rację. Poczułam jak po policzkach zaczynają spływać mi łzy.
Kolejny raz przeczesałam sobie włosy dłonią i zaczęłam bawić się moją bransoletką.
Po chwili usłyszałam pukanie do drzwi.
Mój oddech ponownie przyśpieszył i poczułam jak po kręgosłupie lecą mi drobne krople potu.
-Idź sobie Nathan!- Krzyknęłam i ponownie zakryłam dłońmi swoją twarz.
-Co?- Zza drzwi odezwał się zdezorientowany głos.
Szybko wstałam i zaczęłam wycierać swoje mokre policzki. Przygłaskałam dłonią delikatne zagniecenia na mojej sukience i spojrzałam na lustro powieszone naprzeciwko.
Ostatni raz poprawiłam lekko swoje włosy i otworzyłam drzwi.
-Cześć- Przybrałam sztuczny uśmiech i przywitałam Jorge pocałunkiem w jego gładki policzek.
-Hej- Spojrzał na mnie podejrzliwie i pogładził mnie po ręce. – O jakiego Nathana chodziło?- Cholera.
Wciągnęłam nerwowo powietrze ze świstem.
-Musiało ci się przesłyszeć- Ponownie posłałam mu sztuczny uśmiech.
-Nie wymyślaj, mam dobry słuch- Na mojej twarzy zaistniał grymas, a ręce zaczęły się trząść.
-Nath, to mój stary kolega- Wymyśliłam na poczekaniu i skierowałam się w stronę kanapy, udając obojętną.
-Mam być zazdrosny?- Jorge się zaśmiał i odwiesił swoją sportową marynarkę na wieszak.
-Przestań- Zaśmiałam się nerwowo, cały czas unikając wzroku szatyna.
-A skoro się kolegujecie to dlaczego go wyganiałaś?- Podszedł do mnie i usiadł obok na miękkiej sofie.
Dlaczego musisz być taki ciekawy?
-Po prostu się pokłóciliśmy- Usłyszałam jak mój głos zaczął się łamać, chociaż tak bardzo chciałam tego uniknąć.
-Ale wszystko dobrze?  To coś poważniejszego?- Pokiwałam tylko głową, ponieważ nie mogłam już nic wymówić. –Chętnie bym go poznał- Posłał mi swój uśmiech, a ja poczułam jak w moich czekoladowych oczach zaczęły się zbierać łzy. Tak bardzo nienawidzę go okłamywać.
Zresztą w ogóle nie znoszę nikogo kłamać.
-Martina co jest?- Momentalnie obtulił mnie swoimi mocnymi ramionami.
-Bo chodzi oto...- Wyjąkałam i mocno zachłysnęłam się powietrzem.
-Mocno się pokłóciliście?- Pocałował czubek mojej głowy, a ja tylko pokiwałam przecząco.
Odsunęłam się od niego i ponownie tego dnia wytarłam swoje różowawe policzki.
-Co jest skarbie? – Podniósł mój podbródek przez co byłam zmuszona by patrzeć mu w oczy, które tylko podpalały i wzmacniały moje i tak już ogromne poczucie winy.
-Ja nie powiedziałam ci prawdy- Wyszeptałam i ponownie spuściłam swój wzrok.
Nie miałam odwagi by patrzeć w jego oczy, które były przepełnione miłością. Miłością do mnie.

***
Powiem szczerzę, że ten rozdział miał się dzisiaj nie pojawić.
Ale przyczyną nie miało być moje lenistwo i to że go nie napisałam tylko wasze lenistwo.
Miało pojawić się 20 komów żebym dodała następny, a komentarzy pod rozdziałem jest ledwo 11 .
Zawiodłam się trochę. Serio, pod poprzednim rozdziałem było komów 20, a tu spadliście o dziesięć mniej.
Ostatni raz robię takie coś, że jeśli nie ma wyznaczonej liczby komentarzy to dodaje rozdział.
Ja się staram wy też się staracie. Także to chyba na tyle.
A tak z innej beczki jakie wrażenia po płycie Tini?
Macie ją już w swoich łapkach? XD
Do następnego kochani <3

20  kom -> next