XLI rozdział - Badziewny tusz

                                                   Rozdział dedykowany Zakręcona Pozytywnie.

                                                                                         Gwiazdy to ludzie,
                                                            którzy cieszyli się tak wielką miłością,
                                                                      że po śmierci przeniesiono ich
                                                                               na firmament niebieski,
                                                                                    aby tam żyli wiecznie.

Obudziły mnie promienie słońca, które rzucały blask na moją twarz.
Uśmiechnęłam się nawet nie otwierając oczu. Odkryłam kołdrę na bok i postawiłam swoje bose stopy na miękkim, nowo zakupionym dywanie.
To niesamowite, że nawet wstawanie rano może być przyjemne w nowym domu.
Zarzuciłam ciepły szlafrok na swoje ciało i skierowałam się na dół.
Stawiając kroki na stopniach nowoczesnych, kręconych schodów, podziwiałam każdy skrawek mojego lokum.
I szczerzę mogę stwierdzić, że jest cudowne. A najgorsze jest to, że nawet nie zdążyłam podziękować Mechi za to, że mi je załatwiła.
Pewnie gdyby nie blondynka, nadal gnieździłabym się u rodziców.
Nie chciałabym tego, nie tylko ze względów na mnie.
Po prostu mają teraz małe dziecko, przez dwa lata mieszkali sami, aja bym miała z powrotem zrzucić im się na głowę. Są dorośli i ja też.
Przyszedł czas, żeby nasze drogi się rozdzieliły i żeby każdy podążał własną ścieżką.
Zanim zdążyłam włączyć ekspres by zaparzyć kawę, po domu rozszedł się dźwięk dzwonka.
Obrzuciłam wzrokiem zegar, który wskazywał godzinę ósmą trzydzieści.
Cicho westchnęłam. Opatuliłam się mocniej szlafrokiem i poszłam w stronę drzwi.
-Cześć Tini- Po chwili usta szatyna znalazły się na moim policzku.
-Hej- Posłałam mu lekki uśmiech i uniosłam pytająco brew.- Co robisz u mnie tak wcześnie?
-Romantyczne kolacje są strasznie oklepane i przewidywalne, więc ja zabieram cię na romantyczne śniadanie- Wszedł do środka i rozsiadł się na kanapie, a ja poszłam w jego ślady.- Mam nadzieję, że jeszcze nic nie jadłaś- Pokiwałam głową i rozszerzyłam swój promienisty uśmiech.
-Idę się ubrać, a ty czekaj- Puściłam mu oczko i ruszyłam w stronę schodów.
-Jak dla mnie możesz iść w tym co masz teraz- Krzyknął Jorge, gdy byłam już przy drzwiach do mojej sypialni.
Zaśmiałam się pod nosem i w tępię natychmiastowym zaczęłam wyrzucać i wertować wszystkie ubrania znajdujące się w mojej szafie.
~~~♦☺☺☺~~~
W rękach trzymałam kartę Menu, jednak nawet, gdy miałam ją tuż przed oczami nie mogłam się skupić na treści. Cały czas moje spojrzenie uciekało w stronę właściciela szmaragdowych oczu siedzącego przede mną. 
Co chwile na moje usta wkradał się uśmiech, a policzki przybierały różowawej barwy.
Czułam się jak smarkata nastolatka, będąca ze swoim chłopakiem na pierwszej randce.
Każde spojrzenie Jorge, to jak w jego policzkach pojawiały się głębokie dołeczki, kiedy dotykał mojej ręki czy chociażby wtedy, gdy po prostu na mnie patrzył.
To wszystko przyprawiało mnie o motyle rozrywające mój brzuch.
Czy to jest właśnie miłość? To, że naturalne czynności życiowe wydają nam się cudowne i wyjątkowe, gdy wykonuje je osoba, którą obdarzamy tym silnym i niestabilnym uczuciem?
Więc jeśli tak czy to, co łączy mnie i Jorge mogę z czystym sumieniem nazwać miłością?
-Halo Martina?- Przywołuje mnie roześmiany szatyn, machając mi dłonią przed oczami.
-Tak?- Pytam się zawstydzona.
Powoli czuję jak do moich policzków napływa krew i robi mi się gorąco.
-Składamy zamówienie skarbie- Uśmiecha się do mnie uroczo i wymownie wskazuje głową na kelnera stojącego obok naszego stolika.
-Yyy.. Poproszę zestaw z bagietką i do tego kawę rozpuszczalną- Blondyn zapisuję to w swoim notesie i odchodzi, wkładając swój długopis do przedniej kieszeni w krótkim czarnym fartuchu kelnerskim.- Jorge, a dlaczego wróciłeś?- Zmieniam temat, by choć trochę ukryć swoje zawstydzenie- Co z twoją karierą?
-Znudziło mi się- Śmieje się serdecznie i zgrabnym ruchem ręki przeczesuje swoje włosy- Media już ucichły, a ja wracam do normalnego życia- Przerywa rozmowę i przez chwilę oboje wpatrujemy się bezcelowo w przestrzeń. –A co się wydarzyło u ciebie przez te dwa lata, kiedy mnie nie było?- Szatyn przerywa przyjazną ciszę, a ja biorę głęboki wdech i przez chwilę wstrzymuję oddech-Jestem tutaj już od ponad miesiąca i nawet nie mieliśmy czasu o tym porozmawiać- Uśmiecha się niewinnie.
Mój oddech maksymalnie przyśpiesza, a w moich żyłach chyba przestała płynąć krew.
Cholera.
Cały czas miałam nadzieję, że ten temat będziemy omijać szerokim łukiem.
Wiem, to głupie, ale naprawdę wierzyłam w to, że wywinę się z tego bez szwanku.
No cóż, chyba trzeba się z tym zmierzyć. Spokojnie.
Wdech i wydech.
Mam dziwne wrażenie jakby pod moimi powiekami zbierały się kryształki piasku, które niemiłosiernie drażnią moją spojówkę i zmuszają mnie do ciągłego i szybkiego mrugania.
-Wszystko dobrze?- Pyta się zaniepokojony Jorge łapiąc mnie za trzęsącą się dłoń.
-Przepraszam cię, za chwilę wrócę- Rzucam i pośpiesznie kieruję się do toalety, przy okazji prawie wpadając na kelnera, który posyła mi wrogie spojrzenie.
Z impetem otwieram drzwi i od razu przekręcam kluczyk w zamku.
Opieram się o umywalkę i z zamkniętymi oczami biorę kilka głębokich wdechów.
Ocieram opuszkami palców pojedyncze łzy zmieszane z moim tuszem do rzęs.
Miał być wodoodporny. Gówno.
Po chwili zerkam na swoje odbicie w ogromnym lustrze, prawie na cała ścianę łazienki.
Przez moment patrzę pusto na moją twarz, a następnie zgrabnym i szybkim ruchem ogarniam moje włosy opadające na nią. Wyciągam z torebki przewieszonej przez ramię mój badziewny tusz i delikatnie przejeżdżam nim po rzęsach. Wycofuję się i kładę dłoń na klamce od drzwi.
Próbuję opanować drżenie mojego ciała i gdy już stoję twardo na ziemi zdecydowanym gestem odkluczam drewnianą konstrukcje i wychodzę z pomieszczenia.
Dostrzegam szatyna siedzącego przy stoliku i moja pewność siebie od razu wyparowuje.
-Tini- Momentalnie, gdy tylko siadam łapie moją rękę i zaczyna ją gładzić kciukiem- Jeśli zrobiłem coś nie tak..
-To nie twoja wina- Przerywam mu i posyłam mu lekko wymuszony uśmiech- Przepraszam. Po prostu…
-Spokojnie- Unosi moją dłoń do swoich ust i lekko ją muska- Jeśli to trudne to nie musisz mówić.
-Obiecuję ci, że to nic poważnego. Tylko, jeszcze nie teraz się o tym dowiesz- Na mojej twarzy pojawia się delikatny grymas, jednak od razu znika, gdy Jorge posyła mi swój szczery uśmiech.
Czuję, że teraz kiedy wrócił do Buenos Aires, nasza relacja się zmieniła.
Wcześniej była taka…dziecinna. Kochaliśmy się, ale nie tak dojrzale.
Nie wiedzieliśmy dokładnie co to miłość. Zresztą nadal nie wiemy, bo jest to uczucie, którego nikt nigdy nie zgłębi i nie zdefiniuje całkowicie. Byliśmy sobą zauroczeni, zafascynowani i to wszystko dopiero w nas pączkowało. Teraz to dopiero zaczęło rozkwitać i mam nadzieję, że nigdy nie przekwitnie.
To jest aż niesamowite jak człowiek musi dojrzeć do niektórych rzeczy.
Zachowujemy się całkowicie inaczej. Jakbyśmy ponownie budowali nasz własny, chwiejny domek z kart.
Tylko teraz na innych fundamentach. O wiele trwalszych i wytrzymalszych.
Myślę, że ta całą rozłąka dobrze na nas podziałała emocjonalnie.
Sami musieliśmy rozwiązywać własne problemy i przez to staliśmy się silniejsi i zaczęliśmy bardziej doceniać dobre strony życia.
-Smacznego Tini- Kolejny raz tego dnia Jorge przerywa mi moje głębokie zamyślenie.
-Smacznego- Odpowiadam i razem z szatynem zabieramy się do naszego śniadania przyniesionego przed chwilą przez kelnera.

***
Ten rozdział miał się dzisiaj nie pojawić.
Dobra miło Was powitałam więc zacznę od nowa XD
Hej wszystkim <3
Pisałam ten rozdział wczoraj, a raczej dzisiaj w nocy i ... No XD
Chociaż chyba nie jest taki zły.
Jest tu dość dużo przemyśleń Tini, ale  musiałam jakoś podsumować to co działo się w jej życiu.
I mam nadzieję ,że  mi się chociaż w małym stopniu udało ;3
Chciałam Was jeszcze powiadomić, że prawie skończyłam ten OS, o którym pisałam tydzień temu.
I nieskromnie muszę powiedzieć, że jestem z niego cholernie dumna. 
U mnie to nowość, więc chyba musiał mi się udać XD.
Serio tak bardzo mi się spodobał i tak lekko mi się go pisało .
A na końcówce sama się poryczałam XD Serio jestem dumna z tego OS XD
Proszę Was żebyście skomentowali.
Nie wymagam od Was dużo to tylko sekunda, a mi do szczęścia wystarczy tylko jakieś serduszko czy kropka.
Po prostu chcę wiedzieć, że to co piszę ktoś czyta <333
Pozdrawiam Was miśki <333
I dobijajcie do tych 50 000 wyświetleń bo chcę już wstawić ten OS XDD